علائم اضطراب در کودکان
کودکان مبتلا به اضطراب ممکن است علائمی را مانند بزرگسالان نشان ندهند. برای مثال، ممکن است علاوه بر ترس و نگرانی، عصبانیت یا تحریک پذیری را نیز از خود بروز دهند.
نگرانی والدین در مورد اضطراب فرزندشان قابل درک است، اما مهم است که بدانیم برخی از اضطراب های دوران کودکی طبیعی و قابل انتظار است. با این حال، برخی از کودکان از اختلالات اضطرابی رنج می برند. خوشبختانه، کارهایی وجود دارد که والدین می توانند برای کمک به فرزندان خود برای درمان و کنار آمدن با احساس اضطراب انجام دهند.
نگرانی های رایج دوران کودکی
یک سری چیزها وجود دارد که به طور معمول باعث نگرانی و اضطراب در کودکان در سنین مختلف می شود. موقعیت های جدید، کارهای دشوار و حتی افراد ناآشنا می توانند هر از چند گاهی باعث ترس و اضطراب در کودکان شوند.
سایر ترس های متناسب با سن عبارتند از:
- اضطراب غریبه بین 7 تا 9 ماهگی شروع می شود و تا 3 سالگی برطرف می شود
- ترس از تاریکی، هیولاها، حشرات و حیوانات در کودکان پیش دبستانی
- ترس از ارتفاع یا طوفان در کودکان خردسال در سن مدرسه
- نگرانی برای مدرسه و دوستان در کودکان در سن مدرسه و نوجوانان بزرگتر
این ترس های دوران کودکی طبیعی هستند و معمولاً با رشد کودک به خودی خود کاهش می یابند. برای نشان دادن علائم واقعی یک اختلال اضطرابی بیش از اضطراب گاه به گاه، که ممکن است طبیعی باشد، نیاز است.
علائم و نشانه ها در کودکان مضطرب
به همان اندازه که داشتن اضطراب گاه به گاه رایج است، برای کودکان نیز شایع است که از اختلالات اضطرابی رنج می برند. اگرچه برآوردهای شیوع متفاوت است، مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC) گزارش می دهند که 7.1٪ از کودکان 3 تا 17 ساله از اضطراب تشخیصی رنج می برند.
کودکانی که علائم واقعی اضطراب دارند ممکن است علائمی مانند:
- عصبانیت یا پرخاشگری
- از موقعیت های خاص اجتناب کنید
- شب ادراری
- تغییرات در اشتها
- خستگی
- در مدرسه به مشکل بر بخورند
- سردرد
- تحریک پذیری
- تنش عضلانی
- عادات عصبی مانند جویدن ناخن
- کابوس ها
- از رفتن به مدرسه امتناع کنید
- تحریک
- کناره گیری اجتماعی
- معده درد
- مشکل در تمرکز
- اختلال خواب (بی خوابی)
فراوانی و شروع علائم ممکن است بسته به ماهیت اضطراب متفاوت باشد. برخی از ترس ها (مانند اضطراب اجتماعی یا فوبیا) می توانند توسط موقعیت ها، اشیاء یا تنظیمات خاص ایجاد شوند. انواع دیگر اضطراب، مانند اختلال اضطراب فراگیر یا اختلال هراس، ممکن است علائم مکررتری ایجاد کنند.
سایر شاخصهای نگرانی عبارتند از علائمی که در توانایی کودک برای یادگیری، تعامل با همسالان، خواب شبانه یا عملکرد عادی در زندگی روزمره اختلال ایجاد میکنند.
ترسهای عادی دوران کودکی که بعد از سنی که باید محو شوند (مانند ترس از تاریکی یا دوری از والدین بعد از سنین پیشدبستانی) وجود دارد، همچنین باعث نگرانی است.
انواع اضطراب در کودکان
مانند بزرگسالان، کودکان نیز می توانند از سایر اختلالات اضطرابی رنج ببرند، از اضطراب جدایی و اختلال وسواس فکری-اجباری (OCD) تا حملات پانیک. تشخیص برخی از علائم اضطراب آسان تر است، اما تشخیص سایر اختلالات اضطرابی کمی سخت تر است.
برخی از انواع مختلف اضطراب دوران کودکی عبارتند از:
اضطراب جدایی
اضطراب جدایی شامل ترس اغراق آمیز از جدا شدن از والدین و مراقبان است. این نوع اضطراب در کودکان خردسال رایج است، اما معمولاً زمانی که کودک در حدود 3 یا 4 سالگی است شروع به فروکش می کند. یا امتناع از رفتن به مدرسه
اختلال اضطراب فراگیر
به عنوان بخشی از تشخیص اختلال اضطراب فراگیر (GAD)، کودک باید علائم ترس و نگرانی بیش از حد (که ممکن است به عنوان علائم بالا ظاهر شود) به مدت شش ماه یا بیشتر داشته باشد و باید توسط بیش از یک چیز تحریک شود، مانند به عنوان مضطرب بودن در مورد کار، مدرسه و دوستان.
همچنین کودک مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر به سختی می تواند احساس نگرانی خود را کنترل کند و این باعث ناراحتی و نوعی اختلال در او می شود. به عنوان مثال، آنها ممکن است آنقدر تحریک پذیر باشند که نتوانند بخوابند که با دوستان خود مشکل داشته باشند یا به دلیل عدم تمرکز نمرات آنها کاهش یابد.
کودکان مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر ممکن است علائم جسمی مانند سردرد، درد شکم و درد عضلانی نیز داشته باشند.
فوبیای خاص
علاوه بر اختلال اضطراب فراگیر، کودکان ممکن است فوبیای خاص تری نیز داشته باشند. آنها مضطرب و نگران می شوند، اما فقط در مورد محرک های بسیار خاص، مانند رعد و برق، عنکبوت ها، تنها ماندن، یا رفتن به استخر و غیره.
اگرچه این کودکان ممکن است گریه کنند و به والدین خود بچسبند، اگر در اطرافشان باشند یا فکر کنند در اطراف چیزی هستند که واقعاً از آن می ترسند، اما خوشبختانه اکثر کودکان بر این نوع اختلال اضطراب غلبه می کنند.
اختلال وسواس فکری عملی
کودکان مبتلا به OCD ممکن است افکار مزاحم (وسواس) مکرر در مورد چیزهای خاصی داشته باشند که اغلب با رفتارهای تکراری یا اعمال ذهنی (اجبار) که انجام میدهند، مانند شستن زیاد دستها، بررسی مکرر چیزها یا تکرار کلمات خاص همراه است. یا عباراتی برای خود در پاسخ به وسواس.
موارد وحشت زدگی
اگرچه در کودکان نادر است، حملات پانیک نوع دیگری از اختلالات اضطرابی است که در دوران نوجوانی شایعتر میشود. علاوه بر ترس یا ناراحتی شدید، تعریف حمله پانیک به حداقل چهار مورد از علائم زیر نیاز دارد:
- احساس غیرواقعی بودن (غیرواقعی) یا جدا شدن از خود (شخصیت زدایی)
- درد قفسه سینه
- لرز یا گرگرفتگی
- سرگیجه
- احساس خفگی کنید
- ترس از دست دادن کنترل
- احساس تنگی نفس
- حالت تهوع یا درد شکم
- بی حسی یا سوزن سوزن شدن (پارستزی)
- تپش قلب یا ضربان قلب سریع
- تعرق
- لرزش
لالی انتخابی
از بین تمام اختلالات اضطرابی در کودکان، لالی انتخابی شاید بیشتر نادیده گرفته می شود زیرا مردم فکر می کنند این کودکان بسیار خجالتی هستند. کودکان مبتلا به لالی انتخابی در واقع از صحبت کردن امتناع می ورزند و فقط می توانند با اعضای نزدیک خانواده در خانه صحبت کنند. در مدرسه یا در موقعیتهای دیگر، اغلب مضطرب میشوند و زمانی که از آنها انتظار میرود صحبت کنند بسیار ناراحت میشوند.
به کودک مضطرب کمک کنید
خوشبختانه، اختلالات اضطرابی شرایط قابل درمان هستند. اگر علائم اضطراب در فعالیت های عادی روزانه کودک شما اختلال ایجاد می کند، با متخصص اطفال، روانشناس کودک و/یا روانپزشک کودک خود صحبت کنید. برای کودکان در سن مدرسه، یک مشاور راهنمایی مدرسه نیز می تواند پشتیبانی، راهنمایی و ارجاع برای ارزیابی و درمان بیشتر ارائه دهد.
توجه به این نکته نیز ضروری است که دختران نیز مانند زنان بالغ، دو برابر پسرها از اضطراب رنج می برند. از آنجایی که اضطراب در صورت درمان نشدن بدتر میشود، کارشناسان پیشنهاد میکنند که تمام دختران ۱۳ سال و بالاتر باید در طول معاینات روتین سلامتی از نظر اضطراب غربالگری شوند.
همچنین کارهایی وجود دارد که والدین می توانند در خانه انجام دهند تا به کودکان کمک کنند تا احساسات خود را از اضطراب مدیریت کنند. تاکتیک هایی که می تواند کمک کند:
- از چیزی که فرزندتان از آن می ترسد اجتناب نکنید . در حالی که ممکن است تسکین کوتاه مدت ارائه دهد، اجتناب به عنوان یک مکانیسم مقابله، اضطراب را تقویت می کند و در طول زمان آن را بدتر می کند.
- راحتی را ارائه دهید و پاسخ های مثبت را الگو برداری کنید. به نگرانی های فرزندتان گوش دهید، اما مراقب باشید که این ترس ها را تقویت نکنید. درعوض، به کودک خود کمک کنید تا تکنیکهای آرامسازی را تمرین کند و در عین حال پاسخهای مناسب و بدون ترس را به منبع اضطراب فرزندتان الگوبرداری کند.
- به کودک خود کمک کنید تا ترس خود را تحمل کند . اجازه دادن به فرزندتان برای قرار گرفتن تدریجی در معرض منبع ترس خود در حالی که از تکنیک های آرام سازی برای آرام کردن پاسخ ترس خود استفاده می کند، می تواند به او کمک کند تا پریشانی را بیاموزد و در نهایت یاد بگیرد که چیزی برای ترس وجود ندارد.
نحوه برخورد والدین با اضطراب می تواند بر نحوه برخورد کودکان با ترس های خود تأثیر بگذارد. در حالی که والدین نباید وانمود کنند که اضطراب ندارند، اما باید تلاش کنند تا به کودکان نشان دهند که این چیزی است که می توان با آرامش آن را تحمل کرد و به طور موثر مدیریت کرد.